czy po czterdziestce warto emigrować?

Mam 43 lata rodzinę, z kasą był dobrze ale 6 lat temu wszystko szlak trafił. 6 lat walczę, żeby przeżyć i utrzymać się na powierzchni, ale jest coraz gorzej. Czytam na tym forum, że w Kanadzie będzie ciężko, że trzeba pracować po 10 godzin. Powiem Wam, że jak to czytam to mnie dziki i złośliwy śmiech ogrania. Wiecie czemu? Bo jak będę pracował 12 godzin dziennie, to będzie o kila mniej niż teraz muszę pracować. Pracować po to, aby zapłacić ZUS VAT i PIT. Fakt, że pracuję "na swoim" pozwala pracować mi po po 12-16 godzin dziennie. Rzadko, ale i w niedziele zdarza się. Żona i dzieci buntują się jak wspominam o wyjeździe, ale .... Skończyłem studia ekonomiczne i życie zmusiło mnie do tego, że .... jestem dość dobrym spawaczem. Nie chcę się rozpisywać na temat mojej przeszłości, ale jedyne co mi zostało wartościowego to to, że nie jestem karany (w Kanadzie ponoć to cenią), ale nie wiem na jak długo starczy mi tego "kapitału" - jak tak dalej pójdzie. Powiedzcie proszę czy w mojej sytuacji emigracja ma sens? jak sprzedam wszystko to spłacę długi może coś zostanie .... na bilet w jedną stronę. Ohhhh...

sharkq3 napisał:

Słowo 'cenią' zamieniłabym na 'pozwalają wjechać na terytorium'

(w Kanadzie ponoć to cenią), ale nie wiem na jak długo starczy mi tego "kapitału" - jak tak dalej pójdzie.

Bardziej chodziło o tą drugą część zdania. Cała wypowiedź na temat niekaralności ma na celu uwypuklenie stanu desperacji (do jakiej człowiek może być zdolny), a może determinacji ( do zmiany tego stanu, który powoduje desperacje) czy jakoś tak

Dziękuję Ci za tą uwagę, sądzę, że chciałaś mnie tym sprowadzić na ziemię - że w Kanadzie nikt nie czeka na mnie z otwartymi rękami - ja to wiem. Czytam wasze rozmowy i widzę i ile pracy, wyrzeczeń i DETERMINACJI trzeba, żeby osiągnąć cel. Cel ogólnie pod tytułem Kana... wróć Canada.
Przy okazji ponawiam swoją prośbę: napiszcie jakie macie zdanie temat emigracji w mojej sytuacji.
Wiem, że nikt nie podejmie z mnie decyzji, że muszą zrobić to sam. Łatwiej jest jednak taką decyzję podjąć jak 10 czy więcej osób powie: "stary puknij się w dynie i sziedź na d...ie", albo "znam 15 osób starszych od ciebie, którzy rok temu przyjechali i są szczęśliwi z tego powodu" Pozdrawiam i czekam na info.

Na 10 osob, 3 powiedza 'tak' , 3 powiedza 'nie'. 3 powiedza ' tak i nie', a 1 bedzie milczala. Co zreszta nie ma znaczenia, bo kazdy ma swoje zycie, ktore czasem zalezy od przypadku. W 9 na 10 przypadkowych przypadkow osoby beda szczesliwe, a jedna nieszczesliwa bez wzgledu na przypadek. Byly przypadki, ze chcacy imigrowac trafiali bardzo nieszczesliwie w przypadkowe miejsca pracy, bez uprzedniego rozeznania.

tak jak napisal preryjny kazdy ma inna sytuacje, ja juz jestem w Kanadzie prawie rok, jest mi ciezko bo bez rodziny, zona w Irlandii, a syn w PL studiuje na PW pierwszy rok, wiadomo, ze to kosztuje wiec pracuje na 2 etaty zeby jeszcze cos odlozyc, koszty startu w Ca sa dosyc wysokie, wkrotce dostaniemy wszyscy PRa ale moja malzonka nie bardzo sie kwapi do ponownej zmiany kraju, syn kocha Polske i ewentualnie moze przyleciec na wakacje aby dorobic na jakis wypad, jak potocza sie moje losy nie wiem, lece teraz na Swieta do PL zeby spedzic czas z rodzina i zastanowic sie co dalej, po 40-stce nie jest latwo na duze zmiany mimo iz mam 10 lat doswiadczenia emigracyjnego

Szczęście jest pojęciem względnym, kolejna sprawa - zależy jakie kto ma szczęście. Ale szczęściu trzeba pomóc. Pisząc, że ktoś jest szczęśliwy bo wyemigrował to znowu mnie poniosło. Chodzi o to czy podejmując taką decyzję jest szansa , realna szansa na poukładanie sobie życia - na nowo. Porównał bym to do rozwodu - jak masz babe hetere co pije - albo chłopa ćpuna , czy odwrotnie to w każdym wieku warto próbować wywracać swoje życie "do góry nogami". Taka jest ta nasza ojczyzna - pije (elity żyją ponad stan), wynosi z domu (podatki zusy akcyzy i inne obciążenia na rzecz państwa, z których często nie zdajemy sobie sprawy) i bije (jak już komuś się coś uda to go tak prześwietlą, że coś znajdą i domiar dadzą). Kiedyś byłem wielkim patriotą - jak Nikoś Dyzma - "tylko nasze, polskie bo zagraniczne nam szkodzi" goowno prawda! Ci co wyjechali i swoją młodość, siłę, energię sprzedali tym...tym zagranicznym, tym "złym" to są chyba większymi patriotami. Przeczytałem gdzieś na tym forum - w kontekście emigracji polskiego rządu do Rumunii - żołnierz, który się wycofuje to nie znaczy,że ucieka (moja interpretacja dotycząca też emigracji) ten żołnierz wycofuje się, żeby się przegrupować i znowu pójść do ataku i wygrać, bo gdyby się nie wycofał to by zginął. To samo jest z emigrantami, lepiej wyjechać na jakiś czas i MOŻE wrócić. Część wraca, część zostaje, ale gdyby wszyscy zostali to zginęli by w tej walce za 8 zł za godzinę. Preryjny, to tyle w kwestii szczęścia
Endriu Irish, tak liczę, to Ty też już pare wiosen dźwigasz na karku życia. Gdyby Ci się "pierwsza randka udał" to dzieci na studiach - czas leci. 10 lat doświadczeń emigracyjnych to na pewno masz wyrobione zdanie w kwestii wyjazdu. Proszę Cię więc weź wieczorem butelkę "herbaty" i napisz o swoich przemyśleniach. Widziałem na różnych forach, że podobnych wiekiem i zainteresowanych wyjazdem jest duuużo więcej.
I Ty i Preryjny piszecie, że każdy ma inną sytuację. Owszem, ale mamy coś wspólnego. To COŚ, to jakiś problem tutaj, w Polsce, to chęć zmiany życia, to bezsilność w przepychaniu się do lepszego jutra, to w końcu brak perspektyw na "lepsze jutro".
Dziękuję za odpowiedzi, ale zawsze będzie ich za mało. Taka decyzja to nie jest "czy kupić nowe kapcie , czy chodzić w starych", więc Wy kształtujecie umysły przyszłych emigrantów. Macie wpływa na to czy "żołnierz zostanie w okopie i zginie czy się wycofa".
Jeszcze raz proszę piszcie, dużo piszcie.

sharkq3 napisał:

sharkq

Wiekszosc zycia spedzilem w Kanadzie. Pierwszej rzeczy jakiej nauczylem sie, to racjonalnego rozwiazywania problemow, bez patosu. Drugiej to brania osobistej odpowiedzialnosci za swoje wybory, a jezeli ktos mialby na nie wplynac to na skutek mojej chwilowej slabosci. Po trzecie kraj i panstwo to dwie rozne rzeczy, tak wiec po trzecie docenilem, ze moge uczestniczyc w spoleczenstwie organizujacym sie wedlug w miare racjonalnych zasad, bez bycia skazanym na kolektywna odpowiedzialnosc za rzeczy, na ktore nie mam wplywu.
To tylko tak w zarysie, w szczegolach mozna znalezc wiele zaprzeczen tego co napisalem powyzej, jest ludzka natura, absurdow nie brakuje nigdzie itd.

Co do migracji w nowe miejsce po czterdziestce, chyba najwiekszym bledem jest probowac nadrobic czas, ale jezeli czynisz to na spokojnie jako nastepny etap w zyciu, to sa tacy co znalezli swoje miejsce.

sharkq3 napisał:

Zamiast technicznego pytania o mozliwosciach i szansach imigracji do Kanady jest martyrologia i epatowanie nieszczesciem .

Jest oczywiste , chociazby z punktu widzenia dyscypliny, ze w panstwach zmilitaryzowanych (np. Pln. Korea, Izrael) stan gotowosci bojowej jest wpisany w mentalny obraz spoleczenstwa, ale w Polsce to jest melodramat . Melodramat niestety, ktory kiedys zaowocuje wewnetrznym rozlewem prawdziwej krwi.

a tak przy okazji, jest XXI wiek, wojny przybraly bardzo mobilny czy nawet zdalnie sterowany charakter, nikt nie siedzi w okopach czekajac na wroga.

Preryjny napisał:

Nie mysle ze do tego dojdzie ... poki co kleptokracja bedzie darla ryja o demokracji ... opozycja o wyborach ktorych niechce wygrac bo fajnie jest byc opozycja , odpowiedzialnosc zadna a kasa leci ... lemingom do szczescia wystarczy grill i Taniec z Gwiazdami a mlodziez ? ... glosuje nogami dyskretnie pokazujac srodkowy palec roznym ojczyznianym ktorym sie roi ze na ich gwizdek rzuca na stos swoj zycia los i na dnie z honorem legna ... tak trzymac polska mlodziezy .