Nie słuchajcie bzdur

Julian napisał:

Toś dowalił teraz powodzenia na przyszłość

to przedstaw nam wszystkim niedoswiadczonym, czym sie roznia kanadyjskie firmy od innych? tym, ze jest 5 razy wiecej imigrantow w nich pracujacych, czy chodzi ci o swiadczenia socjalne i benefity? bo ja innych roznic nie widze, ale jestem swiezak,przebywam w kanadzie krocej jak ty. w kanadzie molochy nie patrza tylko na swoj zysk, tylko na dobro pracownikow, tak? opowiedz nam

Zgadzam sie ze spostrzezeniami Juliana na temat dzialania firm, troche inaczej widze dzialanie panstwa i jego urzedow w porownaniu np do panstwa polskiego .
Rowniez roznice widze w traktowaniu emigrantow tutaj w porownaniu z Europa, gdzie nigdy nie bedziesz "u siebie". A zycie oczywiscie jak wszedzie indziej, praca, dom, zakupy, wakacje itd - same old, same old.
Jednak te 2 pierwsze roznice powoduja ze ciesze sie ze od 26 lat jestem tutaj a nie w Polsce.
Jest jeszcze trzecia, czysto osobista - rozdzial kosciola od panstwa jak w Anglii czy Francji co niezwykle sobie cenie, ale to jak wiadomo jest rzecz gustu .

Tak roznica w traktowaniu emigrantow w porownaniu z Europa jest ogromna. Spedzilem wiekszosc swojego zycia w Irlandii ( nie wliczam tutaj lat spedzonych w Polsce, ktorych kompletnie nie pamietam od urodzenia do 7-8 roku zycia ) . Gdy rozmawiam z lokalnymi ludźmi i pytaja czy jestem z Irlandii ( niestety mam irlandzki akcent ) , czesto slysze " oh im irish too, my great great great grandfather was from ireland " , to pytam gdzie moj rozmowca sie urodzil i slysze Kanada, takze uswiadamiam im, ze w moich oczach nie sa irlandczykami tylko Kanadyjczykami. do Kandy kazdy przyjechal kiedys tam w Historii z innych miejsc swiata, stad przypuszczam wziello sie u nich inne spojrzenie na imigranta. Pracuje z Ukraincem, ktorego brat mieszka od roku w Polsce i narzeka, ze Polacy zle go traktuja. " obcy w naszym kraju " i tak nest wszedzie w europie, chociaz ja szczerze przyznam, ze nigdy w Irlandii nie spotkalem sie z jakimis glupimi komentarzami, ani nic w takim stylu, ze jestes z Polski. A czy fakt , ze jestem z Polski zadecydowal, ze nie dostalem na przyklad jakiejs tam pracy w Irlandii? Najprawdopodobniej tak. Gdy z rodzicami przyjezdzalosmy do Irlandii w naszym village bylismy atrakcja, znali Irole Polske tylko z najlepszego ich zdaniem Na swiecie Polskiego wegla, z biegiem czasu i naplywu rodakow, stalismy just another Polish. Podobnie jest teraz w Brandon, czuje po czesci jakas taka atrakcja, Nie z ukrainy, nie z rosji, nie z Chin, a z Polski i poki co podoba mi sie to.

Zeby naprawde docenic Kanade trzeba sie troche zestarzec, zaczac chorowac, przejsc na emeryture.
Wowczas roznice rzuca ci sie w oczy.
Teraz jak jestes mlody i zdrowy to wszystko wyglada tak samo.
Ale do czasu .

pewnie, ze tak widze tutejszych emerytow, cieszacych sie zyciem w wieku grubo po 80 roku zycia. Fakt opieka medyczna i tak dalej jest rewelacyjna. Doceniam Kanade, jestem zadowolony, ze udalo nam sie tutaj przyjechac, podoba mi sie tutaj zycie, jeszcze jakbym mial prace na ranki to spoko by bylo wszystko, ale to moze z czasem.
Sam nie wiem co to bedzie dalej, czy zostaniemy czy wrocimy do Irlandii, zostawilem tam bardzo duzo, rodzinę, znajomych, zwierzeta, samochody, wspomnienia i tak dalej. Z drugiej strony w Kanadzie jest jeszcze tyle miejsc do zwiedzenia, zobaczenia ze naprawde ciezko podjac jakas decyzje. A powoli zbliza sie czas, zeby zaczac swoja rodzine zakladac, mam przeciez juz 26 lat , a niechce byc ojcem i dziadkiem w jednym. Takze trzeba bedzie podjac jakas decyzje, caly czas prosze o jakies znaki, podpowiedzi co robic dalej, w niedziele pisze settlement plan i wysylam aplikacje o nominacje i zobaczymy co to bedzie. Sam nie wiem.

Adam M. napisał:

Gdyby Goethe zyl w Kanadzie, napisalby "Ciepienia mlodego immigranta". Burze opinii, porownan, spostrzezen to normalna rzecz. Wazne aby ten, ktory jednak zdecyduje sie pozostac dluzej w Kanadzie nie szkodzil sam sobie, bo tak jak sa rzeczy podobne w roznych miejscach na swiecie, tak sa roznice. Dostrzeganie ich pozwala na lepsze funkcjonowanie tak finansowe , jak i mentalne.
Osobiscie kulture wewnatrzkorporacyjna uwazam za niezdrowa, ale firmy tak jak ludzie je tworzacy roznia sie znacznie jedna od drugiej.

Julian, gratulacje z awansu i uznanie co do podjecia pracy , do ktorej wykonywania 99% ludzi nie nadaje sie. "Reluctunt immigrant" to jest bardziej higieniczna postawa niz nagly zachwyt, a potem upadek w zderzeniu z rzeczywistoscia.

Wreszcie jakas owocna dyskusja ,ja uwazam ze jest tylko kilka krajow na swiecie gdzie emigrant moze czuc sie jak u siebie,ale dodam tylko nowy wontek do tej dyskusji taka sytuacja nie bedzie trwala wiecznie z tego co widze mieszkajac jak na razie w irlandj ze wszelkiego rodzaju przepisy emigracyjne ,nnaturalizacyjne itp wszystko ulega stopniowemu obostrzeniu swiat znowu zaczyna sie zamykac na obcych nie liczac irlandczykow i anglikow.A rok iec na polaka to naprawde nic ,nie zdaza sie zakrecic a juz treba wracac do starego kraju.Zenada;

Preryjny, ten upadek o którym mówisz jest już za mna, pierwsze 2-3 tygodnie był zachwyt nad praktycznie wszystkim. Samochody, budynki ( chociaż w Brandon za dużo ich niema, i pewnie mieszkajac w Toronto miałbym większy zachwyt ) , sklepy, wszystko wydawało mi się być inne. Jednak potem , gdy już " wbiłem się w rytm pracy i codzienności przestało na mnie wiele rzeczy robić wrażenie. Jeśli chodzi o Twoja opinię odnośnie " Reluctant Immigrant " wolę obrać ta drogę, z mojej strony odnośnie tego co musiałem zrobić , aby otrzymać nominacje zrobiłem. Zdałem Celpip, przepracowałem 6 miesiécy, mam long term employment offer, teraz juz nic nie jest w moich rękach. Nie ja zadecyduje, czy otrzymam nominacje, lub później PR. Jeśli by to ode mnie zależało, to bym przyznał sobie wszystko od razu i po sprawie. Kto wie jak wyjda mi badana medyczne przed Rezydentem. A z drugiej strony, w Irlandii żyło mi się naprawdę fajnie, no poza tym deszczem i brakiem lata z prawdziwego zdarzenia. A jeszcze z trzeciej strony niechce sobie wmówić, że zostaje tutaj i, że załatwie wszystko, bo jak się nie uda to rozczarowanie będzie większe. Żyję, pracuję, zwiedzam Manitobę , wykorzystuję ten czas do maksa , bo być może za rok o tej porze nie bédę miał tej okazji. Takie było założenie, gdy aplikowaliśmy o IEC, bo już wtedy byłem w pełni świadom, że różnie może być.

Julian;' A w Krużewnikach był? A?