Polacy naród komunistyczny czy post-komunistyczny?

Ostanio obserwuje ciekawe zjawisko tak w pln. amerykanskich mediach, jak i tutejszych zakatkow internetu wiele pozytywnych slow na temat Polski i Polakow. Za wczesnie jest na analize, ale byc moze na tle Europy, a moze po prostu jakas moda.
Ponizej drobny przyklad, jakkolwiek wzglednie charakterystyczny dla calej tendecji:

www.returnofkings.com/69616/how-i-experi...in-a-polish-hospital

Ciemnota i zabobon! Homofobiczni i antyfeministyczni mężczyźni lekarze którzy nie wykonują skrobanek. Jak daleko nam do oświeconej Europy!
25 lat wolności a nadal żyjemy w Iranie Europy!!!

Konrad napisał:

Ciemnota i zabobon! Homofobiczni i antyfeministyczni mężczyźni lekarze którzy nie wykonują skrobanek. Jak daleko nam do oświeconej Europy!
25 lat wolności a nadal żyjemy w Iranie Europy!!!

Richard.
Ironia (grec. εἰρωνεία eironeía, dosłownie „przestawienie, pozorowanie“) – sposób wypowiadania się, oparty na zamierzonej niezgodności, najczęściej przeciwieństwie, dwóch poziomów wypowiedzi: dosłownego i ukrytego, np. w zdaniu Jaka piękna pogoda wypowiedzianym w trakcie ulewy. W klasycznej retoryce ironia stanowi jeden z tropów, jest zaliczana także do podstawowych kategorii w estetyce.

W rozumieniu potocznym ironię utożsamia się z zawoalowaną kpiną, złośliwością, wyśmiewaniem, dystansem.
Źródło:Wikipedia

pruszynka napisał:

Moim zdaniem, ratowanie życia dla samego życia jest bezsensowne. Powinno chodzić o jakość tego życia i realne szanse na jego poprawę

Chyba nic głupszego już napisać nie mogłaś. Myśląc twoim tokiem rozumowania, lekarze nie powinni ratować życia osobom ciężko rannym wyniku odniesionych obrażeń podczas wypadku samochodowego, jeśli następstwem będzie wózek inwalidzki lub całkowity paraliż ciała. Cóż to będzie za „marna” JAKOŚĆ życia na wózku inwalidzkim!!!
Kobieto, lekarze są od ratowania ludzkiego życia, a nie od decydowania jaka będzie jakość życia uratowanej osoby.
Pewnie wszystkie osoby kalekie, w podeszłym wieku powinno się „utylizować”, bo przecież oni nie mają szans na wysoką JAKOŚĆ życia i są obciążeniem dla takich zdrowych osób, jak ty Pruszynka. Nieprawdaż?

Proszę Cię, abyś przed krytyką najpierw przeczytał ze zrozumieniem to co napisałam - a napisałam, że jeśli są szanse, że leczenie przyniesie zamierzoną poprawę, to oczywiście należy je prowadzić bezwzględnie.

Pisząc to, zdecydowanie nie miałam na myśli "jedynie" poruszania się na wózku inwalidzkim... to akurat naprawdę jest niewiele... Zazdroszczę Ci, że nie wiesz jak wygląda osoba w ostatnim stadium raka, której lekarze nie chcą już podawać morfiny "bo się uzależni!" a tak naprawe to szkoda im pieniedzy. Ja wiem. To wycie nieludzkie z bólu, nieobecny, pusty wzrok i zero szans na poprawę tego losu... .
Odniosłam się także do aborcji - naprawdę nie widzę sensu (zwłaszcza w Polsce, gdzie pomoc niepełnosprawnemu - o ile jeszcze jakaś jest dla dzieci, to dorosły w zasadzie zostaje sam ze sobą) utrzymywania przy życiu dziecka z licznymi wadami rozwojowymi uniemożliwiającymi normalne, bądź choć w części normalne życie - patrz przykład niedawny "dziecka Chazana", dziecko bez znacznej części mózgu i twarzy, bez szans na życie, z systemem nerwowym na wierzchu. Ile to dziecko musiało się wycierpieć, by zaspokoić czyjeś sumienie? Nie popieram aborcji ze względu na płeć tudzież inne tego typu rzeczy, ale uwierz mi, są przypadki, gdzie ona po prostu powinna być przeprowadzona.
Wiesz, jak wyglądają ośrodki zdrowia, miejsca rehabilitacji takich dzieci? W 90% są tam same matki z dziećmi - nie, nie dlatego, że ojcowie są w pracy... te mamy zwykle są samotne, bo ojcowie nie wytrzymują, twierdzą, że to nie na ich siły i odchodzą, a matko niech robi co chce. Bardzo mało rodzin zostaje razem, gdy się okazuje, że z dzieckiem lepiej nie będzie. Bardzo przykre.
Te i inne rzeczy wiem z racji zawodu i środowiska z tym związanego.

Nie chcę wywoływać jakiejś burzliwej dyskusji poglądowej, bo to nie ma sensu, zawsze będą zwolennicy i przeciwnicy.
Jedynie mi przykro, że napisałeś, że piszę głupoty - to może świadczyć jedynie o tym, że nie widziałeś jeszcze prawdziwego bólu człowieka cierpiacego jak i jego rodziny, która w pewnym momencie zaczyna się modlić, by osoba przestałą cierpieć odchodząc. Również o tym, że nigdy nie miałeś do czynienia z dzieckiem niepełnosprawnym, z porażeniami, jeżdżącymi na wózkach, z przykurczami mięśni, wydającymi z siebie jedynie jęki, karmionych tylko sondą, używającymi pieluch, gdzie wiecznie cieknąca ślina to jedynie malutki estetyczny problemik.

Nie będę więcej się udzielać w tym temacie, bo jak wspomniałam wyżej, racja jak d**a, każdy ma swoją, a ja nie mam na celu przerzucanie się argumentami.

Dodam jedynie jeszcze - nie, nie jestem taka znów do końca zdrowa Z synem najeździłam się po specjalistach dużo, więc wiem jak to wygląda o środka.

Nie będę się Tobą licytował na słowa kto widział więcej cierpienia na tym bożym świecie. Lekarze są od ratowania ludzkiego życia, natomiast nie jest im dane dokonywać dylematów moralnych – czy człowiekowi, który jest „rośliną” (przepraszam za określenie) należy odłączyć aparaturę podtrzymującą sztucznie jego życie czy utrzymywać go mimo wszystko przy życiu, bo pacjent wciąż jest ludzką istotą mającą prawo do życia. Lekarz ma za wszelką cenę ratować ludzkie życie, bo takie jest jego powołanie. Obarczanie winną lekarza, za to że odmówił wykonania skrobanki jest niedorzeczne i podłe.
EOT